Δεν ξέρω αν ποτέ σκεφτήκατε για ποιο λόγο αυτές οι δύο λέξεις είναι φτιαγμένες από τα ίδια φωνήματα; ΗΔΟΝΗ ΚΑΙ ΟΔΥΝΗ…
Πριν αρκετό καιρό είχα μία συνεδρία με μια πόρνη γυναίκα γύρω στα πενήντα. Άδειασε την τσάντα της, μία χρυσή τσάντα με αλισυδωτό λουράκι. Από μέσα πέσανε ένα κραγιόν και ένα πορτοκαλί πλαστικό κουτάκι ρουζ με χαλασμένο το κούμπομα, ένα σπασμένο καθρεφτάκι, 3 – 4 προφυλακτικά, ένα ζευγάρι κλειδιά σπιτιού κρατημένα με ένα μπερλόκ μινιατούρα κόκκινης γόβας, ένα εισητήριο απλής γραμμής μισοσχισμένο, ένα μπουκαλάκι φθηνής απομίμησης γνωστής μάρκας, κάποια αγχολιτικά, μερικά αντιψυχωσικά, κατασταλτικά και ηρεμιστικά. «Γιατρέ τίποτα δεν με πιάνει, κάντε κάτι σας παρακαλώ». Η γυναίκα μετά από παράκλησή μου αλλά και μία γρήγορη ενημέρωση που είχαμε δέχτηκε να ξεκινήσουμε ψυχοθεραπείες.
Θα σταθώ μόνο σε μία φράση της που μου κίνησε το ενδιαφέρον να ασχοληθώ με αυτό το θέμα που πραγματικά είναι πλέον μείζον πρόβλημα της εποχής μας και ιδιαίτερα της νέας ηλικίας με την οποία επέλεξα να ασχοληθώ τα υπόλοιπα χρόνια της επαγγελματικής μου ζωής. « Γιατρέ εγώ ήξερα ότι το sex χαλαρώνει τα νεύρα και ηρεμεί το μυαλό και το σώμα. Όμως γιατί κάθε φορά που το κάνω νιώθω μία αφόρητη πλήξη, έναν πόνο εσωτερικό, ιδίως όταν μ’ αφήνουνε και φεύγουν και πέφτω να κοιμηθώ μόνη στο κρεβάτι;» Δε θα μπω σε ψυχαναλυτικούς όρους και σε θεωρίες που ίσως σας μπερδέψουνε. Θα προσπαθήσω μόνο να πω το εξής: η πόρνη που ανέφερα πιο πάνω δεν είναι μία εξαίρεση, δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό που έτυχε να νιώθει πόνο. Η γυναίκα δυστυχώς αντιπροσωπεύει μία πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων και γυναικών.
ΗΔΟΝΗ / ΟΔΥΝΗ : Όσο το κυνήγι της ηδονής γίνεται αυτοσκοπός και εμμονικό, τόσο πιο έντονη και στερεά θα είναι η οδύνη που θα στεγάζεται μέσα μας και δεν μιλάω για την οδύνη του έρωτα αλλά για το αδυσώπητο, ακατάπαυτο sex που πολλοί από εμάς επιδιώκουμε χωρίς φρένο σε ένα φαύλο κύκλο που δύσκολα κανείς βγαίνει από εκεί και είναι τόσο δύσκολο να απαγκιστρωθεί κανείς όσο πιο ασθενική είναι η εσωτερική του ψυχοσύνθεση, η εσωτερική δόμηση του Εγώ του. Δεν είναι πολύ απλά τα πράγματα δυστυχώς, όμως με λίγη υπομονή μπορεί να βοηθήσει ο καθένας αρκεί να το θέλει. Μη σας φανεί παράξενο εάν σας πω ότι υπάρχουν κορίτσια αλλά και αγόρια κάτω των 20 που νιώθουν πλέον ερείπια στην σεξουαλική τους δραστηριότητας, αντικείμενα μίας πολλαπλής χρήσης, σαν κάδοι σκουπιδιών με το βαρύ φόρτο σκουπιδίλας μέσα τους και αυτό γιατί οι ψυχικές άμυνες τους ήταν τόσο δυσλειτουργικές και/ή διατρεβλομένες που ασυνείδητα διαλέξανε τον ευκολότερο αλλά και πιο λανθασμένο τρόπο «ανακούφισης». Ένα δρόμο αυτοεπιβεβαίωσης που όμως δεν κρατάει περισσότερο από έναν οργασμό. Μετά από αυτό το απόλυτο κενό, συναισθήματα αυτομομφής, αυτοτιμωρίας, αυτό-χλευασμού, ματαιότητας και άλλα πολλά…
Βρέθηκα τον προηγούμενο μήνα σε μία ημερίδα με συνομιλητή τον κ. Ασκητή. Αυτό που κράτησα και ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι η εξής έκφραση:«Υγιής είναι ο έρωτας που εμπεριέχει πάθος και τρυφερότητα μαζί, το αρρωστημένο sex είναι ένας ανθυγιεινός έρωτας που μόνο πόνο μπορεί να δώσει».
Δυστυχώς η άγνοια είναι που φέρει τη φθορά και να γιατί εγώ λέω ξανά και ξανά ότι η ψυχοθεραπεία, που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αλλάζει τον τρόπο σκέψης μας προς έναν δρόμο ευκολότερης πρόσβασης προς την αρμονία και την ισορροπία της ψυχής μας, ένα δρόμο που είναι δικός μας δρόμος και είναι δικαίωμα όλων μας και όχι των «προβληματικών» όπως συνηθίζεται να τους λέμε.
Αν τα παιδιά, οι έφηβοι αλλά και οι μεγαλύτεροι ξέραμε πόσο πίσω μας πάει μία έντονα ακατάπαυτη σεξουαλική δράση θα αποφεύγαμε πολλά δεινά της ψυχής μας. Το γνωστό ρητό κολλάει εδώ: «ποιότητα και όχι ποσότητα». Οι σεξουαλικές μας επιθυμίες θα πρέπει να προστατευθούν κάποτε από την οδύνη που σαν λύκος καρτε-ράει να χτυπήσει. Αλλοίμονο στους αδύναμους χαρακτήρες που οι ψυχικές τους άμυνες, δωρισμένες ή όχι από τους γονείς, διαστρεβλωθήκαν στην πορεία παίρνοντας μαζί και την μοίρα του καθενός.
